Mijn dagboek over de opening van het Holocaustmuseum kreeg 19 duizend lezers op de website. Eigenlijk begrijp ik dat aantal niet zo goed. Ik snap dat het onderwerp met de protesterende anti-Joodse meute qua public relations aanspreekt, maar hoe weet de lezer voordat die het dagboek heeft gelezen of het een artikel is dat hem aanspreekt? Ik weet niet of ik me erin moet gaan verdiepen om te snappen hoe een en ander gekoppeld aan algoritmen werkt, maar duidelijk is dat ik bereik heb/krijg en dat dien ik ten goede aan te wenden.
En dus heb ik duidelijk kenbaar gemaakt, uren na de opening van het Holocaustmuseum, hoe storend de anti-Joodse protesten waren en hoe die tijdens de plechtigheid in de Portugese Synagoge als een storende, vals klinkende en beschamend kwetsende achtergrondmuziek klonken. Intussen besef ik dat burgemeester Femke Halsema de schuldige was en een lading kritiek over zich heen heeft gekregen. Of dat terecht is, betwijfel ik. Ze had anders moeten optreden of ter plekke moeten ingrijpen, ik begrijp dat helemaal. Maar haar nu zwaar beschuldigen vind ik onterecht. De schuldigen zijn de betogers tegen Israël die zich verlaagden tot het niveau van de jaren ’40-’45. Halsema toonde haar vriendschap door de vlag van Israël direct na 7 oktober uit te hangen en door jonge Joodse en islamitische Amsterdammers in aanwezigheid van de koning en de koningin bijeen te roepen. Of zoiets resulteert in meer onderling begrip, weet ik niet. Ieder mag daarvan het zijne denken, maar Halsema’s initiatief was moedig en goed bedoeld. En dus kan ik de aanval op haar niet waarderen. Ja, ze had kunnen en moeten ingrijpen, maar om haar nu te verwijten … Mijn instemming kan dat niet wegdragen.
Ik ontving een whatsapp die me op een nette en beleefde manier bekritiseerde. Enige weken geleden was er een overlijden. Ik had de lewaje gedaan en de familie was dankbaar voor mijn toespraak, maar … taal noch teken van mij om de alleen achtergebleven weduwe te bezoeken of op z’n minst een belletje met de vraag ‘hoe gaat het met u?’ Op mijn e-mailadres kwam ook een bericht met een ander verwijt. Een gioerkandidaat had niets meer van mij vernomen terwijl ik wel een reactie had toegezegd. Hoewel ik een goede reden kan aanvoeren waarom ik niet heb kunnen reageren, blijft het onjuist dat ik niets van me heb laten horen. Inmiddels heeft mijn Blouma een afspraak met de alleen achtergebleven weduwe gemaakt en heb ik de gioerkandidaat gemaild.
Ik moet oppassen niet uitsluitend te schrijven over grote pr-toppers en de ‘kleintjes‘ te vergeten
Het is dus prachtig, die score van 19 duizend lezers en zeker zal er nog een veelvoud zijn via Facebook en andere social media waar ik (kennelijk) te vinden ben, maar ik moet oppassen niet uitsluitend te schrijven over grote pr-toppers en de ‘kleintjes’, zoals vermeld, te vergeten. Want wie zegt mij dat de kleintjes minder waardevol zijn dan de zwart gedrukte en graag gelezen vette krantenkoppen?
Het is nu ramadan en het aantal boze gezichten die mij treffen als ik langs de moskee loop, is tot nu toe hoog. Tegelijkertijd ontving ik in een dienstenveloppe van de politie een uitnodiging voor woensdag 20 maart 2024 vanaf 17:30 uur. Geen locatie, geen telefoonnummer, geen verdere uitleg en op de dienstenveloppe met de hand geschreven mijn naam en mijn adres. Pas een week later komt er duidelijkheid, in dezelfde soort dienstenveloppe met mijn naam en adres en wederom met de hand geschreven. Maar nu is er verduidelijking: “In de huidige tijd is het gemakkelijk om elkaar te verliezen in tegenstellingen […] Graag nodigen wij u vanuit de verbinding uit voor een iftarbijeenkomst […] Heeft u speciale dieetwensen, waaronder een koosjer of vegetarisch diner …”.
Wellicht een goedbedoelde poging om vriendschap te tonen, maar ik vind het toch wel sukkelig mij zo uit te nodigen. Van een overheidsinstantie had ik een telefoontje vooraf verwacht met uitleg. Want, beste overheid, wat kan ik van zo’n bijeenkomst verwachten? Wordt daar in mijn aanwezigheid opgeroepen tot een boycot of veroordeling van Israël? Zal ik als ik daar zit meegesleurd worden in een ‘gezamenlijke verklaring’? Gaan we daar gezellig en spontaan samen zingen ‘From the river to the sea’ en wat met een groepsfoto waarop ik ook zichtbaar ben? Om het nog sukkeliger over te laten komen, staat nergens een telefoonnummer vermeld, mocht ik vragen hebben. Mocht u, initiatiefnemers van deze uitnodiging, mij alsnog na dit dagboek gelezen te hebben, geruststellend willen bellen, bespaar u de moeite want woensdag 20 maart heb ik een bijeenkomst in het noorden des lands.
Inmiddels ben ik door diverse bestuurders van Joodse gemeenten gevraagd om advies: wel of niet de uitnodiging naar een iftarbijeenkomst aanvaarden? Mijn reactie: als vertegenwoordigers van een van de moskeeën, die een oproep hebben gedaan om de aanwezigheid van president Herzog bij de inwijding van het Holocaustmuseum te veroordelen, deelnemers zijn aan deze iftar of misschien wel de organisatoren, dan moeten wij zeker geen acte de présence geven.
Voor alle duidelijkheid: zoals op Poeriem de Jood Mordechai zijn nicht Ester aanspoorde om in gesprek te gaan met koning Achasjverosj, zo ook ben ik voor de dialoog. Maar niet alleen dialogen, we zullen ook aan de versterking van onze eigen identiteit moeten werken, onszelf moeten verdedigen, ook fysiek. En vooral niet zwichten voor de ontsporende publieke opinie.
6 reacties
Netjes
Intolerantie bestrijden met tolerantie is als vuur blussen met benzine. Heel wijs deze uitnodiging af te slaan. Aan “excuus Joden ” hebben we niets, zo een uitnodiging is er alleen om zichzelf te bevestigen in hun eigen gelijk. U blijft toch de mens die door hen in de koran benoemd word. Helaas. Schaam me diep voor deze “opening” van deze gedenkplek.
Houd moed, blijf sterk. Juist het prachtige verhaal van ester blijven we vertrouwen dat G-d uitkomst zal geven. Wij houden van het joodse volk. Niet omdat ze perfect zijn, maar omdat ze G-ds oogappel zijn en wij bovenal de G-d van Israël lief hebben.
Veel zegen bij uw moedig schrijven
Beste meneer de Rabijn,
Dat u niet deel zal nemen aan een iftar zal geen gemis zijn voor de Islamitische gemeenschap. Het zou mooi zijn geweest om juist met elkaar saamhorigheid te tonen en de overeenkomsten te zoeken ipv de verschillen. Het zou juist mooi zijn dat we juist in tijden van oorlog, onrecht en ellende de verbinding zoeken. Het is vreselijk wat er op 7 oktober is gebeurd en dat mag zich nooit en te nimmer herhalen net als hetgeen er nu en al jaren in Palestina gebeurd. Kunt u als Rabijn het leed van al die onschuldige mensen en kinderen aanzien en ook daar uw mening over uiten of hebben zij het verdiend om zo te lijden. Ik geloof niet dat dat in een heilig boek staat geschreven. Ik geloof dat er 1 Almachtige God is die ons allen heeft geschapen, ik erken de Bijbel, de Thora en de Koran en geloof dat God ons allen ooit ter verantwoording zal roepen voor onze daden en wat er nu gebeurd met alle onschuldige slachtoffers aan beide zijden zal verantwoord moeten worden. We hebben ooit gezegd nooit meer en de geschiedenis lijkt zich te herhalen. U kunt vanuit uw positie een positieve rol spelen, terwijl oproepen tot afwezigheid omdat u geen telefoontje heeft gehad juist mensen uit elkaar drijft en niet bijdraagt aan tolerantie. Moge God ons allen tot het goede leiden en vrede brengen in alle landen die in oorlog zijn.
‘@Najat, de Goede Rabbijn in kwestie, was sowieso niet gegaan, ik citeer: “…bespaar u de moeite want woensdag 20 maart heb ik een bijeenkomst in het noorden des lands.” Daarbij zijn er tientallen Nederlandse nieuwssites die het hebben over de Palestijnen en het leed van de Israëlieten maar niet willen herkennen, als je zoekt naar die mensen, kijk dan in de Volkskrant, NOS, de telegraaf enzovoort. Dit is de enige krant die het echt opneemt voor de Joden/ Israëlieten. Ik zou het zeer waarderen als u stopt met het doen alsof Rabbijn Binyomin Jacobs het leed van de Palestijnen niet wil erkennen. En nee, ze hebben het niet verdiend om te lijden, maar dit is niet de schuld van Israël, en al helemaal niet van de Joden en al helemaal niet van de Rabbijn. Wees realistisch: Wie startte de oorlog, wie heeft al 1000 raketten en bommen per ongeluk (zonder waarschuwing, zoals Israël wel de bevolking van Gaza waarschuwt) op Gaza laten vallen, wie jat de voedingshulp die bedoelt is voor de Palestijnen, wie haalt waterleidingen in Gaza uit de grond om er raketten voor de maken om naar Israël te sturen, wie heeft nog nul keer iets gedaan om hun eigen bevolking te beschermen, zoals Israël wel doet en wie bezet Gaza al sinds 2006 en veroorzaakt dus “hetgeen dat nu al jaren in Palestina gebeurd”? HAMAS! Ik vrees dat iemand anders hier ‘Palestijns leed’ moet gaan erkennen. Je hebt nul redenen om de Rabbijn hiervoor te blaimen, al kan hij een positieve rol spelen, hij heeft echt goede argumenten genoemd waarom niet te gaan. Het is naar dat u denkt dat het ook maar iemand ten goede doet hem hierop te wijzen. Daarnaast vrees ik dat God de IDF en Israël niet ter verantwoording zou roepen, want wat zal onze God meer liefhebben dan dappere soldaten die hun volk beschermen. Al met al, deze reactie van u was compleet onnodig en onwaar, Maar ik kan het u ook niet allemaal verwijten. Het is natuurlijk goed van u bedoeld. Ik hoop dat ik u op andere gedachten heb kunnen brengen op enkele vlakken. Moge Adonai je goedheid en je verlangen naar vrede zegenen.
Het Jodendom, Christendom en Islam zijn monotheïstische religies.
Dit betekent echter niet, dat men van een en dezelfde God uit mag gaan.
Adonai is de God van de Joden en de christenen.
Mohammed werd grootgebracht in een religie van een Arabische maangod die Allah werd genoemd.
Ook kan een Jood of bijbelgetrouw christen niet meedoen met gebruiken en rituelen van de Islam, zoals een Iftarmaaltijd, omdat dit ter ere van de God van de Islam is.
De Torah (of de tien geboden) zegt namelijk dat wij geen andere Goden mogen dienen. M.a.w., wij moeten en mogen ook niet deelnemen aan de Iftarmaaltijd. Deze maaltijd is tot eer van Allah, omdat hier een Islamitisch vasten aan is vooraf gegaan.
Wel kunnen we als naasten, buren liefdevol met elkaar om gaan door elkaar te helpen, of zelfs voor elkaar een maaltijd te bereiden.
Ik had een hele lieve moslimbuurvrouw, die islamitisch gekleed ging met mooie lange Turkse kleding.
We hadden het zo goed met elkaar. Ik gaf haar Nederlandse les en dan had zij vooraf een heerlijke Turkse maaltijd voor mij klaar. Echt heel lief.
Ik vertelde over mijn geloof in de bijbel. Een andere keer kookte mijn man en ik een Israelisch/Middenoosten diner voor haar en haar man.
Op een dag nodigde zij mij samen met een andere moslima uit om water uit Mekka te drinken. Het is dan veel gemakkelijker om ja te zeggen dan een nee te zeggen.
Ik vertelde, dat ik, als orthodox christen dit niet kan en mag doen.
Zij vond dit zo jammer, want zij wilde zo graag dat ik er van dronk.
Ik wist dat zij dit uit liefde vroeg.
Ik wist ook dat het goed was om duidelijk te zijn in deze zaken, door hier echt niet aan mee te doen.
Mijn hoop en bede is dan ook, dat Rabbijn Jacobs met dit wijze besluit tot zegen mag zijn.