TReiFe

Hoe belangrijk de staat Israël is, blijkt deze week weer. In de jaren negentig nam het land driekwart miljoen Joden uit de voormalige Sovjet-Unie op, die op basis van de Wet op de Terugkeer alia maakten. Deze in overgrote meerderheid seculiere toestroom veranderde het karakter van het land. Ineens was op iedere hoek van de straat wodka te koop, liepen in luxe hotels callgirls rond en kreeg de politie te kampen met de Russische maffia. Maar over het algemeen integreerden de Roessiem redelijk, hoewel op de Israëlische tv Engelstalige programma’s nog steeds in zowel het Hebreeuws en Arabisch als het Russisch worden ondertiteld.

En dan is er het religieuze obstakel: volgens de halacha is de meerderheid van de Roessiem niet Joods, reden waarom ze niet onder de choepa kunnen trouwen. Omdat aan de gioer steeds hogere eisen worden gesteld, lijkt een oplossing ver weg. De maas in het net: trouw in het buitenland en je wordt met dat boterbriefje probleemloos bij de Israëlische burgerlijke stand ingeschreven als echtpaar.

Dat is natuurlijk een houtje-touwtjeoplossing. Yair Lapid van coalitiepartij Yesh Atid pleit daarom al jaren voor een burgerlijk huwelijk – tot nu toe zonder veel succes. Het zou zomaar kunnen dat een oplossing voor deze weeffout in de Israëlische samenleving urgenter wordt, nu vanwege de oplopende spanning tussen Oekraïne en Rusland de vluchten van Kiev naar Ben Gurion Airport niet aan te slepen zijn.

Maar hoewel rond Oekraïne de spanningen een kookpunt hebben bereikt staan Joden in West-Europa, ook in Nederland, vooral om andere redenen onder druk. Op dit moment inventariseert het NIW de eerste reacties die ontvangen werden naar aanleiding van het Wobverzoek van The Rights Forum. Los van de antisemitische connotatie van dat verzoek en de laksheid waarmee universiteiten in eerste instantie reageerden, is dit het zoveelste bewijs van de manier waarop semioverheidsinstanties omgaan met krachten die Israël als Joodse staat liever zien verdwijnen. Denk aan de spandoeken die vorig jaar aan de gevels van kunstacademies hingen: ‘From the river to the sea, Palestine will be free’. Pas na uitleg over de betekenis van die kreet werden de spandoeken verwijderd.

En nu opnieuw: pas na uitleg van wat het Wobverzoek van TRF daadwerkelijk inhoudt, krabbelen de universiteiten – ondanks hoogleraren die hun studenten indoctrineren met de mededeling dat BDS een uitstekende beweging is – enigszins terug. Beseft dan niemand dat TRF voor TReiFe staat?